บทที่ 1 บุคคลสำคัญ

หลวงพ่อธัมมชโย ให้อะไรแก่ฉัน
ตั้งแต่เล็กมา ฉันรู้สึกว่าตัวเองเป็นผู้หญิงคนนึงที่ไม่ได้ดีเลิศอะไร เป็นคนหัวปานกลางความสามารถก็ไม่ค่อยมี มีอย่างเดียวที่เห็นชัดคือความขยัน ตอนสมัยประถม เรียนพุทธศาสนาวันอาทิตย์ที่วัดใกล้โรงเรียน เรียนอยู่หลายปีจนจบป.6 ตอนนั้นยังไม่เคยมาวัดพระธรรมกายเลยสักครั้งเดียว

ชีวิตเริ่มเปลี่ยนไป มีเป้าหมายชีวิตเพราะได้เข้าวัดพระธรรมกายตามคำชวนของพี่สาว พอมาแล้วก็ได้ช่วยงานเป็นอาสาสมัครช่วยงานวัด จันทร์ถึงศุกร์ไปเรียน ตกเย็นวันศุกร์ก็นั่งรถมาวัดพระธรรมกาย
พี่สาวมักจะพาฉันไปกราบหลวงพ่อธัมมชโยแทบทุกอาทิตย์ เอาขนมไปถวายบ้าง ไปกราบรายงานผลการนั่งสมาธิบ้าง ตอนนั้นหลวงพ่อธัมมชโยท่านอายุประมาณ 50 ปี ท่านจะนั่งรับแขกที่ศาลาดุสิต ในโซน 196 ไร่ ของวัดพระธรรมกาย

ที่วัดพระธรรมกายมีกิจกรรมให้คนทุกเพศทุกวัยได้ร่วมอย่างมากมาย ฉันชอบงานอาสาสมัคร เพราะสนุกและมีทั้งเพื่อนๆ และพี่ๆ แม้กระทั่งการบ้านที่โรงเรียน รุ่นพี่ๆ ที่มาเป็นอาสาสมัตรด้วยกัน ก็จะสอนและติวให้ฟรีเลย

หลวงพ่อธัมมชโย ท่านให้ทุกอย่างแก่ฉัน ทั้งโอกาสในการทำความดีอย่างไม่สิ้นสุด ทั้งการพัฒนาตนเองทุกรูปแบบ ทั้งการนั่งสมาธิปฏิบัติธรรมเพื่อให้เข้าถึงความสุขภายใน หลวงพ่อธัมมชโย ท่านเป็นผู้ให้อย่างแท้จริง แม้กระทั่งการให้ "อภัย" กับลูกๆ และทุกๆคนที่มาล่วงเกินท่าน หรือทำให้ท่านสะดุด ท่านยังช่วยปิดนรกเปิดสวรรค์ให้กับฉันและเพื่อนมนุษย์ทุกคนจริงๆ

ฉันคิดว่า การพูดว่า กราบขอบพระคุณในความเมตตาของหลวงพ่อธัมมชโย สักล้านครั้ง คงไม่พอกับความรู้สึกของฉันที่ซาบซึ้งในความดีของท่าน ฉันอยากจะขอขมาหลวงพ่อธัมมชโย ที่บางครั้งฉันทำผิดพลาดและทำให้ท่านต้องเสียใจ ฉันสัญญาว่า จะเป็นคนดี แม้เป็นแค่เศษเสี้ยวหนึ่งของความดีที่ท่านมีให้

ฉันว่า ฉันโชคดีที่สุดที่ได้รู้จัก หลวงพ่อธัมมชโย และ วัดพระธรรมกาย